Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.1 194.jpeg

 — I zapoznany! — dodał melancholicznie mędrzec.
 Jednakże Viniciusz zniecierpliwił się znowu. Wobec nadziei, jaka mu zabłysła, chciałby, by Chilo natychmiast wyruszył na wyprawę, i cała rozmowa wydała mu się tylko marną stratą czasu, o którą zły był na Petroniusza.
 — Kiedy rozpoczniesz poszukiwania? — rzekł, zwracając się do Greka.
 — Już je rozpocząłem — odpowiedział Chilon. — I gdy tu jestem, gdy odpowiadam na twe uprzejme pytania, szukam także. Miej tylko ufność, cny trybunie, i wiedz, że gdyby ci zginęła zawiązka od obuwia, potrafiłbym odszukać zawiązkę, lub tego, który ją na ulicy podjął.
 — Czy byłeś już używany do podobnych posług? — spytał Petroniusz.
 Grek podniósł w górę oczy:
 — Zbyt nizko dziś cenią cnotę i mądrość, by nawet filozof nie był zmuszony szukać innych do życia sposobów.
 — Jakież są twoje?
 — Widzieć wszystko, i służyć nowinami tym, którzy ich pragną.
 — I którzy za nie płacą?
 — Ach, panie, potrzebuję kupić pisarza. Inaczej moja mądrość umrze wraz ze mną.
 — Jeśliś nie zebrał dotąd nawet na cały płaszcz, zasługi twe nie muszą być znakomite.