Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0980.jpeg

że to będzie wielkiej wagi rozmowa — i dopiero po chwili ozwał się Maćko:
 — Lepiej nam, ale i tobie lepiej.
 Lecz Zbyszko potrząsnął swymi jasnymi włosami.
 — Nie! — rzekł — wrócę, da Bóg, i ja do Bogdańca, ale teraz w inną mi trzeba drogę.
 — Hej! — zawołał Maćko — mówiłem, że koniec, a tu nie koniec! Bójże się Boga, Zbyszku.
 — Przecie wiecie, iżem ślubował.
 — To to jest przyczyna? Nie masz Danuśki, nie masz i ślubowania. Śmierć cię od przysięgi zwolniła.
 — Mojaby mnie zwolniła, ale nie jej. Na rycerską cześć ja Bogu przysięgał. Jakoże chcecie? Na rycerską cześć!
 Każde słowo o rycerskiej czci wywierało na Maćka jakby czarodziejski wpływ. W życiu, prócz przykazań Boskich i kościelnych, niewielu się innymi kierował, ale natomiast temi kilkoma kierował niezachwianie.
 — Ja ci nie mówię, żebyś przysięgi nie dotrzymał — rzekł.
 — Jeno co?
 — Jeno to, żeś młody i że na wszystko masz czas. Jedź teraz z nami; wypoczniesz — z żalu i boleści się otrząśniesz — a potem ruszysz gdzie zechcesz.
 — To już wam tak szczerze, jak na spowiedzi powiem — rzekł Zbyszko — jeżdżę widzicie gdzie trzeba, gadam z wami, jem i piję, jak ka-