Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0838.jpeg

chwili mignęła mu przez głowę myśl, że ona może być ciężko chora i że się jej majaczył w gorączce.
 Więc zadrzało w nim serce z przerażenia, i pot zimny pokrył mu czoło.
 — Danuśka! — rzekł — widzisz-że ty mnie i rozumiesz?
 A ona odrzekła tonem pokornej prośby:
 — Pić!... Wody!
 — Jezu miłosierny!
 I wyskoczył z izby. Przed drzwiami potrącił starego Maćka, który wszedł właśnie zobaczyć jak tam jest — i rzuciwszy mu jedno słowo: „Wody!“ — przebiegł pędem ku strumieniowi, płynącemu w pobliżu wśród gęstwy i mchów leśnych.
 — Po chwili wrócił z napełnionem naczyniem i podał je Danusi, która poczęła pić chciwie. Przedtem jeszcze wszedł do izby Maćko, i popatrzywszy na chorą, spochmurniał widocznie.
 — W gorętwie jest! — rzekł.
 — Tak! — jęknął Zbyszko.
 — Rozumie, co mówisz?
 — Nie.
 Stary zmarszczył brwi, poczem podniósł rękę i począł się dłonią trzeć po karku i potylicy.
 — Co robić?
 — Nie wiem.
 — Jedna jest tylko rzecz... — zaczął Maćko.
 Ale Danusia przerwała mu w tej chwili. Skoń-