Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0818.jpeg

 Maćko zasunął mu ręce pod pachy i podniósł go odrazu.
 — Możesz stać?
 — Mogę.
 — Boli cię co?
 — Nic. Jeno mi brak tchu.
 Tymczasem Czech, ujrzawszy widocznie, że na majdanie wszystko już skończone, zjawił się przed numą, dzierżąc za kark służkę zakonną. Na ten widok zapomniał Zbyszko o trudzie, siły wróciły mu odrazu, i jak gdyby nie zmagał się ze strasznym Arnoldem, skoczył do numy.
 — Danuśka! Danuśka!
 Ale na to wołanie nie odpowiedział żaden głos.
 — Danuśka! Danuśka! — powtórzył Zbyszko.
 I umilkł. W izbie było ciemno, zatem w pierwszej chwili nie mógł nic dojrzeć. Natomiast z poza kamieni, przyładowanyoh pod ognisko, doszedł go szybki i głośny oddech, jakby przyczajonego zwierzątka.
 — Danuśka! Prze Bóg! To ja! Zbyszko!
 A wtem ujrzał w mroku jej oczy, szeroko otwarte, przerażone, nieprzytomne.
 Więc skoczył ku niej i chwycił ją w ramiona, lecz ona nie poznała go zupełnie, i wyrywając mu się z rąk, poczęła powtarzać zdyszanym szeptem:
 — Boję się! boję się! boję się!......

---