Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0612.jpeg

 — Tak... żyw jeszcze twój zabójca, ale ja go dosięgnę... a nim dosięgnę, inną, gorszą od samej śmierci mękę mu zadam...
 I umilkł.
 Po chwili wstał, i zbliżywszy się do trumny, jął mówić spokojnym głosem:
 — Ot, pożegnam cię... Spojrzę ci w twarz raz ostatni, może poznam, czyś rad z obietnicy. Ostatni raz!
 I odkrył oblicze Rotgiera; lecz nagle cofnął się.
 — Śmiejesz się... — rzekł, — ale się strasznie śmiejesz...
 Jakoż ciało odtajało pod płaszczem, a może od ciepła świec, skutkiem czego poczęło się rozkładać z nadzwyczajną szybkością — i twarz młodego komtura stała się rzeczywiście straszną. Spuchłe ogromnie i poczerniałe uszy miały w sobie coś potwornego, sine zaś, wzdęte wargi wykrzywione były jakby uśmiechem.
 Zygfryd zakrył co prędzej tę okropną maskę ludzką.
 Poczem wziął latarnię i wyszedł. W drodze po raz trzeci brakło mu oddechu, wróciwszy więc do izby, rzucił się na swe twarde łoże zakonne i przez pewien czas leżał bez ruchu. Myślał, że zaśnie, gdy nagle ogarnęło go dziwne uczucie. Oto wydało mu się, że sen nie przyjdzie do niego już nigdy, a natomiast, jeśli zostanie w tej izbie, to przyjdzie zaraz śmierć.
 Zygfryd nie bał się jej. W niezmiernem