Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0601.jpeg

kto inny. Oczy były zakryte powiekami, naokoło oczu i przy skroniach plamy błękitne. Na policzkach szklił się zamróz.
 Komtur patrzył przez długą chwilę wśród ogólnego milczenia. Inni patrzyli na niego, wiedziano bowiem, że był jako ojciec dla zmarłego i że go miłował. Lecz jemu ani jedna łza nie wypłynęła z oczu, oblicze tylko miał jeszcze surowsze niż zwykle, a w niem jakiś skrzepły spokój.
 — Tak go odesłali! rzekł wreszcie.
 Lecz zaraz potem zwrócił się do ekonoma zamku:
 — Niech do północy zbiją trumnę i ustawią ciało w kaplicy.
 — Została jedna trumna z tych, które robiono dla pobitych przez Juranda — odrzekł ekonom. — Każę ją tylko suknem obić.
 — I przykryć go płaszczem — rzekł Zygfryd, zakrywąjąc twarz Rotgiera — nie takim jak ten, jeno zakonnym.
 Po chwili zaś dodał:
 — A wieka nie przymykać.
 Ludzie zbliżyli się do wozu, Zygfryd nasunął znów kaptur na głowę, lecz przypomniał sobie jeszcze coś przed odejściem, gdyż spytał:
 — Gdzie jest van Krist?
 — Zabit także — odpowiedział jeden z pachołków, ale musieli go pochować w Cieohanowie, bo zaczął gnić.
 — To dobrze.
 I to rzekłszy, odszedł powolnym krokiem, a