Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0475.jpeg

 — Wolejbym był zamarł pod Niedzborzem! Tyś to mnie odgrzebywał?
 — Ja, z innymi.
 — A na onych łowach tyś mi dziecko ratował?
 — Jakożem miał czynić?
 — I teraz mi pomożesz?
 A w Zbyszku wybuchnęła zarazem miłość do Danuśki i nienawiść do Krzyżaków krzywdzicieli tak wielka, że aż wstał na siodle i jął mówić przez zaciśnięte zęby, jakby z trudem:
 — Słuchajcie, co rzekę: choćby mi przyszło zębami pruskie zamki gryźć, to je zgryzę, a ją dostanę.
 I nastała chwila milczenia. Mściwa i niepohamowana natura Juranda ozwała się też widocznie z całą siłą pod wpływem Zbyszkowych słów, gdyż począł zgrzytać w cichości, a po chwili powtarzać znów nazwiska:
 — Danveld, Loewe, Rotgier i Godfryd.
 I w duszy myślał, że jeśli zechcą, by im Bergowa oddał, to go odda, jeśli każą mu dopłacić, to dopłaci, choćby miał cały Spychów do ceny przyrzucić, ale później biada tym, którzy na to jedyne dziecko jego rękę podnieśli!
 Przez całą noc sen nie zamknął im ani na chwilę powiek. Nad ranem, ledwie się poznali, tak twarze ich były zmienione przez tę jedną noc. Juranda uderzył wreszcie ten ból i ta zawziętość Zbyszka, więc rzekł: