Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0243.jpeg

 — Albo ja wam mówię, że lepsze? Milszej dziewki ku ludziom, niże Jagienka, chyba nie znaleźć.
 — Ja też na Zbyszka nic nie powiadam: kuszę ci bez pokrętki naciąga!...
 — I niedźwiedzia sam jeden podeprze. Widzieliście, jak go ciął? Cały łeb z jedną łapą odwalił.
 — Łeb odwalił, ale podparł nie sam. Jagienka mu pomogła.
 — Pomogła?... nie mówił mi nic.
 — Bo jej obiecał, że to dziewce wstyd po nocy do boru chodzić. Mnie zaraz powiedziała, jako było. Inne rade zmyślają, ale ona prawdy nie ukryje. Szczerze rzekłszy, nie byłem rad, bo kto ta wie... Chciałem ją skrzyczeć, ona zasie powiedziała tak: „Jak ja sama wianka nie upilnuję, to i wy, tatulu, nie upilnujecie, ale nie bójcie się, Zbyszko też wie, co rycerska cześć.“
 — Bo pewno. Przecie i dziś sami poszli.
 — Ale w wieczór wrócą.
 Maćko pomyślał chwilę, potem rzekł jakby do siebie:
 — A wszelako, radzi się oni widzą...
 — Ba! Żeby to innej nie był ślubował.
 — To, jak wiecie, jest rycerski obyczaj... Któryby z młodych swojej paniej nie miał, tego inni za prostaka uważają. Ślubował on pawie czuby i te musi ze łbów pozdzierać, gdyż poprzysiągł na rycerską cześć; Lichtensteina też musi dostać, ale od innych ślubów może go opat uwolnić.