Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0239.jpeg

 — Ale ci łeb prawie caluśki rozwalony! O Jezu!
 To powiedziawszy, schyliła się i zanurzyła rękę w kudły niedźwiedzia, aby przekonać się, czy zwierz dużo ma w sobie sadła, poczem podniosła się z wesołą twarzą:
 — Będzie sadła na jakie dwa roki!
 — A widły połamane, patrz!
 — To i bieda, bo co ja w domu powiem?
 — Albo co?
 — Bo tatuś nie byliby mnie wcale do boru puścili, więc musiałam czekać, póki się wszyscy nie pokładą.
 Po chwili zaś dodała:
 — Nie powiadaj też, żem tu była, żeby nademną nie cudowali.
 — Ale cię pod dom odprowadzę, bo jaszcze wilcy na cię napadną, a wideł nie masz.
 — No — dobrze!
 I tak rozmawiali czas jakiś przy wesołym brzasku ogniska, nad trupem niedźwiedzia, podobni oboje do jakichś młodych leśnych stworzeń.
 Zbyszko popatrzył na wdzięczną twarz Jagienki oświeconą blaskiem płomienia, i rzekł z mimowolnem zdziwieniem:
 — Ale takiej drugiej dziewczyny, jak ty, to chyba na świecie nie ma. Tobieby na wojnę chodzić.
 Ona zaś spojrzała mu na chwilę w oczy, poczem odrzekła prawie smutno:
 — Ja wiem... ale nie śmiej się ze mnie.