Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0211.jpeg

byli, bośmy na Litwie przedtem wojowali — i ja i Zbyszko.
 — A gdzie jest Zbyszko?
 — Toś nie poznała, że to Zbyszko? — rzekł ze śmiechem Maćko.
 — To jest Zbyszko? — zawołała dziewczyna, spoglądając znów na młodego rycerza.
 — A jakże!
 — My się przecie od małości znamy! — ozwał się Zbyszko.
 — Aha! dobrze się znamy. Pamiętam ci ja, pamiętam! Z ośm roków temu, przyjechaliście do nas z Maćkiem, i nieboszczka matula przynieśli nam orzechów z miodem. A wy, jak jeno starsi wyśli z izby, zaraz mnie pięścią w nos, a orzechy samiście zjedli!
 — Nie uczyniłby on teraz tego! — rzekł Maćko. — U kniazia Witołda bywał, w Krakowie na zamku bywał i obyczaj dworski zna.
 Lecz Jagience przyszło co innego do głowy, zwróciwszy się potem do Zbyszka, spytała:
 — To wyście żubra zabili?
 — Ja.
 — Obejrzym, gdzie tkwi grot.
 — Nie obaczycie, bo mu się całkiem pochował pod łopatką.
 — Daj spokój, nie prawuj się, — rzekł Zych. — Widzielim wszyscy, jak go ustrzelił, i widzielim jeszcze coś lepszego, bo kuszę w mig bez korby naciągnął.