Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0196.jpeg

 — A somsiad, Zych ze Zgorzelic. Już z tydzień jadę za wami i rozpytuję ludzi po drodze.
 — Rety! Stryjku! Zych ze Zgorzelic tu jest! — zawołał Zbyszko.
 I poczęli się witać radośnie, Zych bowiem był istotnie ich sąsiadem, a do tego człowiekiem dobrym i powszechnie lubianym dla wielkiej wesołości.
 — No, jak się macie? — pytał, potrząsając dłoń Maćka. — Hoc jeszcze, czyli już nie hoc!
 — Hej, już nie hoc! — odrzekł Maćko. — Ale rad widzę. Miły Boże, to jakbym już był w Bogdańcu!
 — A co wam jest, bo jak słyszałem, to was Niemce postrzelili?
 — Postrzelili psubraty! Żeleźce mi się między żebrami ostało...
 — Bójcie się Boga! No i co? A próbowaliście niedźwiedziego sadła się napić?
 — Widzicie! — rzekł Zbyszko: — każdy niedźwiedzie sadło rai. Byle do Bogdańca! Zara pójdę na noc z toporem pod barcie.
 — Może Jagienka będzie miała, a nie, to poślę pytać.
 — Jaka Jagienka? waszej przecie było Małgochna? — spytał Maćko.
 — Oo! co ta Małgochna! Na święty Michał będzie trzecia jesień, jak Małgochna na księżej grudzi. Zadzierżysta była baba — Panie, świeć nad jej duszą! — Ale Jagienka po niej poszła, jeno że młoda...