Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0119.jpeg

—  118  —

 W sprawach najbardziej zawikłanych, w których chodziło o honor rycerski, udawano się do niego nieraz z bardzo daleka i nikt nigdy nie śmiał mu przeczyć, nie tylko dla tego, że pojedyńcza walka z nim była niepodobna, ale i dla tego, że uważano go za „zwierciadło czci.“ Jedno słowo przygany albo pochwały z jego ust szybko rozchodziło się między rycerstwem Polski, Węgier, Czech, Niemiec i mogło stanowić o złej lub dobrej sławie rycerza.
 Do niego więc zbliżył się Lichtenstein i jakby chcąc usprawiedliwić się ze swej zawziętości, rzekł:
 — Sam tylko wielki mistrz wraz z kapitułą mógłby mu łaskę okazać — ja nie mogę...
 — Nic waszemu mistrzowi do naszych praw; łaskę tu może okazować nie on, jeno król nasz — odpowiedział Zawisza.
 — A ja, jako poseł, musiałem żądać kary.
 — Pierwej byłeś rycerzem niż posłem, Lichtensteinie...
 — Zali mniemasz, żem czci uchybił?
 — Znasz nasze kręgi rycerskie i wiesz, że dwoje zwierząt kazano naśladować rycerzowi: lwa i baranka. Któregożeś z nich w tej przygodzie naśladował?
 — Nie tyś moim sędzią...
 — Pytałeś, czyś czci nie uchybił, tom ci i odkazał, jako myślę.
 — Źleś mi odkazał, bo tego nie mogę przełknąć.