Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0072.jpeg

 A Zbyszko odrzekł spokojnie i z taką powagą, jakby mu przez tę jedną chwilę dwadzieścia lat przybyło:
 — A cóż! Moc Boska nad ludźmi.
 — Jakto?
 — Tak, że chociażbym miał dwie głowy i choćby mi kto obiedwie miał uciąć — jedną mam cześć, której mi pohańbić nie wolno.
 Na to spoważniał Powała i zwróciwszy się do Maćka, spytał jeszcze:
 — A wy co powiadacie?
 — Ja powiadam, — odrzekł posępnie Maćko — żem tego chłopa od małości wypiastował... Na nim też stoi nasz ród, bom stary — ale tego on uczynić nie może, choćby miał zczeznąć.
 Tu sroga twarz poczęła mu drgać, i nagle miłość do bratanka wybuchnęła w nim z taką siłą, że chwycił go w swoje okute żelazem ręce i począł wołać:
 — Zbyszku! Zbyszku!
 A młody rycerz aż zdziwił się i oddawszy stryjcowi uścisk, rzekł:
 — Aj! tom nie wiedział, że mnie tak miłujecie!
 — Widzę, żeście prawi rycerze, — rzekł wzruszony Powała, — a skoro młody przysiągł mi na cześć, że się stawi, to go nie będę więził; takim, jak wy ludziom można zaufać. Bądźcie też dobrej myśli. Niemiec w Tyńcu z dzionek zabawi, więc ja króla pierwej obaczę i tak mu sprawę opowiem, żeby go jak najmniej rozsierdzić.