cem oblany. Tu pszczół królowa śpieszy ze swym rojem.
Błysnęły złote gwiazdy na wieczornem niebie, zajaśniał promieniami złoty krzyż na szczycie wieży kościelnej; jasny księżyc świeci między wieczorną zorzą a jutrzenką: to Lato!
Upłynęły dni znowu, minęły tygodnie.
Jasne sierpy żniwiarzy błysnęły na polach, w sadach gałęzie drzew gną się ku ziemi pod ciężarem owocu, chmiel rozwiesza bogato swe kiście pachnące, pod liściami leszczyny kryją się gniazda orzechów.
Tu zasiadł mąż i żona, już nie dzieci i nie młodzieńcy, silni, piękni, dojrzali ludzie. Patrzą na świat, dokoła, rozmawiają.
— Jakież bogactwo wszędzie! — szepnęła kobieta. — Błogosławieństwo Boże! Dostatnio, miło, dobrze. Patrz, tam orzą znowu! Ludziom nigdy nie dosyć, zawsze pożądają więcej! — Patrz, bociany idą zdaleka za pługiem, ptaki egipskie, które nas przyniosły tu, jako dzieci! Czy pamiętasz tę chwilę? Nasze przybycie tutaj? Przynieśliśmy blask słońca, zieloność i kwiaty; i wszystko było takie strojne, świeże. Dziś pociemniało, wiatr rozmiata liście, sczerniały lasy, utraciły barwy, nie zdobią ich w tym kraju złociste owoce!
— Chcesz złota i purpury? — zapytało Lato i wyciągnęło ramię ku polom i lasom. A w tejże chwili bogactwo barw nowych okryło wszystkie drzewa: krzaki róż zajaśniały głogiem purpurowym [1], winnice się okryły złotem i szkarłatem [1], z drzew kasztanowych spadał deszcz ciemnych owoców, w lasach zakwitły powtórnie fijołki.
Ale Królowa Roku była blada i milcząca.
— Zimno! — szepnęła. — Wiatr chłodny. —
Strona:PL Hans Christian Andersen-Historya roku, Dziewczynka z zapałkami 12.jpeg
Ta strona została uwierzytelniona.
