Strona:PL Feta w Coqueville (Émile Zola) 051.jpg

za rzecz głupią przeszkadzać dwojgu młodym w pobaraszkowaniu trochę. Lecz wójt nie przestawał się zaklinać, że pierwej uśmierci Margosię, zanim ją odda małemu. Zresztą i Margot by go także nie chciała.
 — Nieprawdaż?... za dumną jesteś! — krzyczał. — Nie poszłabyś nigdy w świecie za tego dziada?...
 — Nigdy, tatusiu! — odpowiadało dziewczę.
 W sobotę wieczór Margot wypiła sporo słodkiego likieru. Nie wyobrażała sobie nigdy aż tak wybornej słodkości. Nie zdając sobie sprawy z tego, co się z nią dzieje, uczuła się niebawem zmuszoną usiąść w pobliżu beczki. Tu, śmiejąc się raz po raz, na całe gardło jakby ją kto na sto koni wsadził, wpatrywała się w gwiazdy i wciąż się jej zdawało, że słyszy jakaś muzykę, grającą melodye taneczne. W takiej to chwili Delfin, wślizgnąwszy się zwinnie w cień, padający od beczki, wziął dziewczynę za rękę i spytał:
 — Powiedzże Margoś... Chcesz?
 Lecz ona za całą odpowiedź parsknęła śmiechem. W końcu jednak rzekła:
 — To ojciec nie chce.
 — Och! cóż to znaczy?... — mały na to. — Wiesz przecie, że starzy nigdy nie chcą... Byleś tylko ty chciała, ty...
 I rozzuchwalony wycisnął jej na szyi całusa.
 Wyprężyła się, dreszcz ją przeszedł.