Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.5 421.jpeg

—   413   —

 — Nie... ale on sam...
 — Złapał się!
 — Błazen!
 Znowu patrzali na siebie w milczeniu. Ludwik piérwszy wyjąkał.
 — A... a... a... medycyna?
 — „Artelia?” jak echo powtórzył Mirewicz.
 — Ten wstręt do więzów...
 — I do Panurgowego stada...
 — Nauczycielstwo, autorstwo...
 — Lasalle... Delitsch... Marx...
 — Wielka i dogrobowa miłość dla ciebie...
 — Cha, cha, cha, cha, cha!
 Był to śmiech, który od kilku już minut zbierał się w gardle Mirewicza, migotał mu w oczach i wił się po wargach, a teraz wybuchnął niepohamowany, głośny, długi, szalony...
 Ożymski na śmiejącego się przyjaciela patrzał chwilę z oburzeniem i osłupieniem, lecz potém i w jego czarnych oczach błyskać poczęły swawolne ogniki, i jego usta drgnęły, aż nakoniec przegiął się nieco w tył, ręce rzucił w powietrze i wielkim głosem krzyknąwszy:
 — O, wspaniałe, monumentalne, kapitalne głupstwo! — zaniósł się téż długim, głośnym, niepohamowanym śmiechem.
 — Cha, cha, cha! Ludwiku, zajmij się, proszę... cha, cha, cha, spakowaniem i wysłaniem téj bibliote-