Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.5 219.jpeg

—   211   —

że wszyscy ich miéć nie mogą... a trzeba... żeby mieli...
 Lusia zarumieniła się, spuściła oczy i szepnęła z cicha:
 — To prawda!
 Julek zwrócił się do Otockiego, prowadząc daléj przerwaną przed chwilą rozmowę.
 — Nie zazdroszczę panu — mówił — częstego widywania tych ludzi, którzy chmarami zwykle spadają na wielkie hotele, aby roztaczać tam cały blask bogactw swych i tytułów...
 Otocki czuł się widocznie zmieszanym nieco, z rozwagą jednak odpowiedział:
 — Ależ bywają niekiedy pomiędzy niemi ludzie nieźli i dobrzy...
 — A ja — porywczo zawołał młody człowiek — ja! ja! — powtórzył — zaręczam panu, że są to pozostałości czasów minionych, wstrzymujące pochód ludzkości, i które ludzkość...
 — Juleczku! — zawołała nagle pani Aniela — co téż ty mówisz? Są to przecież ludzie możni i tacy rozumni...
 Tu i pan Marceli powoli mówić zaczął:
 — Rzeczywiście! rzeczywiście! ja sam widuję czasem wielkich panów, przychodzących do biura z interesami. Niektórzy z nich są bardzo grzeczni, a przytém tak im jakoś łatwo o wszystkiém mówić, z każdym się obejść...