Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.5 079.jpeg

—   71   —

umysłu, a jedyném smutném jéj uczuciem bywała tęsknota za synem, łagodzona nadzieją rychłego ujrzenia go i pewnością, że „on się tam bawi, jak królewicz, i opływa we wszystko, jak pączek w maśle.”
 Trwało tak długo i w porze dopiéro, gdy Milord dosięgał dwudziestu ośmiu lat wieku, a zdawał się być na szczycie chwały swéj i powodzeń, w życiu matki jego zaszły zmiany pewne.
 Był to znowu wieczór jesienny; Apolonia Dyrkowa i Andrzéj Rębski siedzieli znowu przy ogniu, palącym się w piecowisku, a garbata Ludwisia drzemała na ławie.
 Stara kobieta wyglądała trochę nieswoją. Gdy przędła, nić rwała się jéj w ręku i przeszło od godziny już nie zaśpiewała i nie zanuciła nawet ani razu. Rębski nie był téż rozmownym, chmurnie spoglądał w ogień.
 Po chwili Dyrkowa ozwała się:
 — Czy wié pan Andrzéj, że jakiś niepokój serce mi gryźć zaczyna.
 — Cóż to za niepokój taki? — zapytał stary.
 Westchnęła i chwilę nie mówiła nic.
 — Ot! — rzekła z cicha — już kończą się...
 — Co kończy się?...
 — A te grosze, które Mateusz mój zostawił... Brałam z nich, brałam, aż już tyle, co nic prawie, zostało!...
 Rębski mruknął: