Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Wesoła teorya i smutna praktyka 088.jpeg

 Powieki podniosły się, złote gwiazdy błysnęły znowu, a koralowe usta wymówiły:
 — Kocham ją nad życie!
 Doktor Władysław położył album na stole i bliżéj jeszcze przysunął się z krzesłem do gwiazd i ich właścicielki.
 Być może, iż szelest posuwającego się po dywanie krzesła doktora zwrócił uwagę pani prezesowéj, bo latające jéj oczy dłuższą nieco chwilę zatrzymały się na jego twarzy.
 — Jakiż rodzaj muzyki przekładasz pani nad inne? — pytał doktor Władysław, patrząc na gwiazdy panny Kornelii.
 — Czy przyjaciel lubego, kochanego pana obszerną ma praktykę? — pytała zniżonym głosem pani prezesowa, przechylając się bardzo blizko ku panu Witoldowi.
 — Przedewszystkiém podoba mi się muzyka przyszłości — odpowiadała piękność.
 — Mój przyjaciel posiada tylu pacyentów, ile gwiazd jest na niebie, luba, kochana pani — brzmiała w innéj stronie odpowiedź.
 — Muzyka Wagnera wydaje mi się zbyt głośną i huczną — mówił doktor.
 — Przyjaciel lubego, kochanego pana, wydaje mi się człowiekiem bardzo zajmującym — ciągnęła pani prezesowa.
 — To prawda! muzyka Wagnera jest zbyt hu-