Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.3 204.jpeg

na pana Grabę.
 Tym razem pan Graba zdobył się na coś naśladującego śmiech.
 — Masz słuszność, Wigderze! ale ja chcę ją znowu zwrócić ku sobie i w tym celu...
 — Nie dokażesz pan tego, — przerwał żyd tonem spokojnym i stanowczym.
 Graba umilkł nagle i wpatrywał się w niego ze zdziwieniem, które łączyło się z pewną przesądną obawą.
 — Wdajesz się w proroctwa, mój drogi, — rzekł po chwili, — zapominasz o tem, że minął już wiek Izajaszów.
 — Jestem stary, — odpowiedział Wigder z zupełnym spokojem, — widziałem wiele rzeczy i mogę przepowiedzieć na mocy doświadczenia.
 — Miło mi będzie zadać fałsz twym przypowiedniom, — wymówił Graba z przymuszoną swobodą, — postanowiłem bowiem, jak już miałem zaszczyt ci powiedzieć, nawrócić ku sobie niestałą fortunę i w tym celu przyszedłem wezwać twej pomocy.
 — A... — wymówił Wigder przeciągle, — chcesz pan, abym mu pożyczył pieniędzy...
 — A pan chcesz powiedzieć, że nic z tego nie będzie! zapewne, posiadam jeszcze dość przytomności umysłu, abym mógł to przewidzieć, to też nie przyszedłem bynajmniej z tak naiwną propozycją. Oto po prostu przyniosłem pewien przedmiot dla oddania go w zastaw.
 — A to co innego, pokaż go pan.
 Graba wydobył z kieszeni paletota spory medaljon złoty, pięknie emaliowany i ozdobiony kilką niewielkiemi brylantami.
 Żyd wziął go w rękę, otworzył i po ustach jego przebiegł dziwny, jemu właściwy uśmiech.
 — To portret ojca żony pańskiej, — wymówił.