Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Drobiazgi 187.jpeg

 Wzruszyła ramionami, ale z wyrazu zakłopotania, który twarz jéj okrył, odgadłam, że wié, dobrze wié. Opowiedziałam, gdziem spotkała malca, o pustéj drodze i nadjeżdżających wozach. Przeląkł się.
 — Oj Bożeż mój! — zawołała — ot i przypadek zdarzyć się mógł! Czy to trudno o nieszczęście.
 Z głośném cmoknięciem malca w głowę pocałowała i wnet gniewnym głosem zaczęła znowu:
 — Czego ty tam szedł, chwaroba! licho cię tam niosło!
 — Jak mu na imię?
 — Franciś.
 — Trzy lata miéć musi?
 — Na Pokrowy mu będzie trzy i dwanaście niedziel...
 — Ładny chłopczyk, takie ma śliczne błękitne oczy!
 Zaśmiała się szeroko, z zadowoleniem, malca po plecach dłonią poklepała i na mnie przyjaźniejsze spojrzenie rzuciła.
 — Ładnieńki sobie i rozumnieńki... Nie żart jaki rozumny... wszystko już rozumié...
 — A dla czegóż dziś tak przeląkł się?
 — Ot, widzicie, dzied straszy...
 — Jaki dzied?
 — A mego, znaczy, ojciec... nie żart jaki stary. Robić już nie może, to tyle jego pomocy w chacie