Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Drobiazgi 165.jpeg

 — Już, ojcze, tyle ile trzeba było wysiałem, — dźwięcznym głosem odpowiedział chłopak i, grzecznie przede mną czapki uchyliwszy, z kobiałką w spuszczonéj ręce obok ojca stanął.
 Miał rok dwudziesty piérwszy, i nad wiek swój wydał mi się dojrzałym. Wprawdzie, siwe źrenice jego miały dziecięcą prawie, kryształową przejrzystość, ale w postawie była powaga dojrzałéj siły, a usta układały się w wyraz zamyślenia. Łatwo było-by dymyśléć się, że był on tym samym, który na szerokiém polu śpiewał pieśń z poważną psalmową nutą, i że zaśpiewanie skocznéj piosnki o zapłakanéj dziewczynie i rozbitym dzbanku, musiało być wybrykiem młodéj i szumnéj, lecz u niego nieczęstéj wesołości. Stary tymczasem, bez żartu już prawił:
 — A pani w łaskawości swojéj, doprawdy, pieśń twoję chwaliła.
 — Piękna pieśń, — potwierdziłam.
 Śmiało i poważnie na mnie patrząc, z naiwném lecz głębokiém przekonaniem, powtórzył:
 — A piękna!
 — Jakim sposobem jéj się nauczył?
 — Jest napisana, — odpowiedział.
 — Chciałabym ją całą przeczytać.
 — Czemuż nie? — uprzejmie podjął stary i do syna się zwrócił.
 — Idź-że, przynieś pani swoje pieśni!