Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Argonauci tom I 192.jpeg

kapelusz z najprzyjemniejszym uśmiechem, na jaki wargi jego zdobyć się mogły, zapytał:
 — Panie zapewne z wizyt?
 Spotkanie to miało świadków. Malwina, owinięta futrem, którego białe brzegi ukazywały się z pod głębokiej czarności aksamitu, z uśmiechem także odpowiedziała:
 — Tak; oddałyśmy kilka wizyt...
 Ale Irena, o jeden schodek niżej stojące, z niezwykłą w niej żywością podchwyciła:
 — Teraz wracamy z magazynów, gdzie spotkałyśmy się z baronem.
 — Jakież projekty na wieczór? — zapytał znowu Darwid.
 — Pozostaniemy w domu — odpowiedziała Malwina.
 — Jakto? — zaczął — a dzisiejszy wieczór u księstwa Zenonostwa?
 — Nie miałyśmy zamiaru — spróbowała bronić się Malwina, ale wzrokiem spotkała spojrzenie męża i głos załamał się jej w gardle.
 — Pojedziesz z córką na ten wieczór — wymówił szeptem cichym, ale który syczał mu w ustach.
 I zaraz dodał głośno, z uśmiechem:
 — Radzę paniom znajdować się na tym wieczorze.