Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Argonauci tom I 159.jpeg

nos binokle i z przykrem skrzywieniem ust wymówił:
 — Jakie nieznośne światło!
 Budowniczy, przypatrując się drzewu, rzekł z uśmiechem:
 — Takiej kolumny żaden nawet grecki mistrz nie wykonał!
 — Szkoda tylko, że jest nieużyteczną — uśmiechając się także, odparł Darwid.
 — Pan nie jest miłośnikiem natury!... to tak, jak ja... — zaczął inżynier.
 — Owszem, owszem... spostrzegałem czasem w naturze to i owo — żartobliwie kończył Darwid. — Ale zostać, jak pan mówi, jej miłośnikiem, czasu nie miałem. To jest zbytek... Praca żelazna tego nie zna... na to trzeba mieć czas!
 Z temi słowami odwrócił się od pięknego dzieła natury i miał iść dalej, ale znowu stanął. Znajdował się u samych sztachet, rozdzielających ogród od ulicy i wśród ulicznego ruchu spostrzegł coś, co zajęło go niezmiernie.
 Była to pora odchodzenia jednego z pociągów kolei żelaznej. Ulicą szeroką i niezupełnie jeszcze zabudowaną, wiele karet na kołach i mnóstwo sanek dążyło w stronę poblizkiego dworca. Sanie przesuwały się z brzękiem uprzęży, pod kołami śnieg piskliwie skrzypiał, woźnice