Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Argonauci tom II 174.jpeg

 — Nie.
 Profilem ku niej zwrócony, patrzał przez szybę na różowy obłok, płynący w zmierzchu nad przeciwległym dachem. Coś mu ten obłok przypominał... coś przypominał! Ona patrzała na niego i po chwili przemówiła jeszcze:
 — Córka nasza pisywać będzie do ciebie, Aloizy.
 Spiesznie przerwał:
 — Córka twoja!...
 Zdziwiona zaczęła:
 — Irena...
 On już wiedział, co mu ten różowy obłok lecący pod zmierzchającym niebem przypominał. Kara!
 Odwrócił się twarzą w twarz ku stojącej przed nim kobiecie i powtórzył:
 — Irena jest twoją córką... bo cóż znaczą związki krwi, gdyż żadnych innych niema? Ja miałem dziecko jedno, swoje...
 W tej chwili zakipiała w nim żądza mszczenia się i druzgotania, więc dokończył:
 — I utraciłem je — przez ciebie!
 — Przeze mnie?
 Pytający wykrzyknik ten był pełen zdumienia.
 — Nie wiesz więc o niczem? Utajono to przed tobą? Słuszny wzgląd na delikatne nerwy