non nie istniały, tak samo jak nie istniało złote jabłko. Nie miał też zamiaru pisać historji, ale tylko rozrywkę. Jest jedynym piszącym swojego czasu, piękność dzieła pozwoliła przetrwać rzeczy, cały świat uczy się jej, mówi o niej; trzeba ją znać, każdy umie ją na pamięć. W czterysta lat później, świadkowie wydarzeń już nie żyją; nikt nie wie już sam z siebie czy to bajka czy historja: słyszeli jedynie od przodków, to może uchodzić za prawdę.
Wszelka historja, która nie jest współczesna, jest podejrzana; tak księgi Sybilli i Trysmegista, i tyle innych które miały wiarę u świata, są fałszywe i okazały się fałszywe z biegiem czasu. Nie tak z autorami współczesnymi.
Wielka jest różnica między książką którą pisze pojedyńczy człowiek i rzuca ją w naród, a książką którą tworzy sam naród[1]. Nie można wątpić, iż książka jest równie dawna jak naród.
Józef kryje hańbę swego narodu.
Mojżesz nie kryje własnej hańby.
Quis mihi det, ut omnes prophetent.[2]
Był znużony ludem.
Szczerość żydów. — Od czasu jak nie mają już proroków, Machabeusze; od czasu Jezusa Chrystusa, Massor.[3]
„Ta księga będzie wam świadectwem“.[4]
Brakujące i końcowe litery.[5]
Szczery wbrew swemu honorowi i płacący to życiem; niema takiego przykładu w świecie, ani źródeł jego w naturze.
Szczerość żydów. — Przechowują z miłością i wiernie księgę w której Mojżesz oświadcza iż byli przez całe życie niewdzięczni wobec Boga, i że wie jako będą
