Obrzezanie było tylko znakiem, Gen., XVII, 11. I stąd pochodzi, iż, będąc na pustyni, nie bywali obrzezani, ponieważ nie mogli się pomieszać z innemi ludami: skoro zaś przyszedł Chrystus, nie było to już potrzebne.
Iż nakazane jest obrzezanie serca. Deut., X, 16; Jerem., IV, 4: „Bądźcie obrzezani w sercu; odrzućcie zbyteczności swego serca i nie pozwólcie mu się zatwardzić; wasz Bóg bowiem, to Bóg wielki, potężny i straszliwy, który nie ma względu na osoby”.
Iż Bóg powiada, że uczyni to pewnego dnia. Deut. XXX, 6: „Bóg obrzeza serce tobie i twoim dzieciom, iżbyś go miłował całem sercem”.
Iż nieobrzezani sercem będą sądzeni. Jer., IX, 26: Bóg osądzi bowiem ludy nieobrzezane i cały lud Izraela, ponieważ jest „nieobrzezany w sercu.”
Iż zewnętrzność nie zda się na nic bez wnętrza. Joel., II, 13: Scindite corda vestra,[1] etc. Is., LVIII, 3, 4, etc.
Miłość Boga zalecona jest w całym Deuteronomie. Deut., XXX, 19: „Biorę na świadki niebo i ziemię, iż stawiłem wam przed oczy śmierć i życie, iżbyście wybrali życie i ukochali Boga i byli mu posłuszni; Bóg bowiem jest waszem życiem.”
Iż żydzi z braku tej miłości będą odtrąceni dla swych zbrodni, a poganie wybrani w ich miejsce. Os., I, 10; Deut., XXXII, 20: „Skryję się im, z przyczyny ich ostatnich zbrodni; jest to bowiem naród zły i niewierny. Wyzwali mój gniew rzeczami które nie są bóstwem;[2] a ja wyzwę ich zazdrość przez lud, który nie jest moim ludem, i przez naród bez wiedzy i rozumu.” Is., LXV, 1.
Iż dobra doczesne są fałszywe, i że prawdziwem dobrem jest zespolenie z Bogiem. Ps., CXLIII, 15.
Iż święta ich są niemiłe Bogu. Amos. V. 21.
