Ta strona została uwierzytelniona.
PIEŚŃ CZTERNASTA.
W naczyniu krągłem, woda do obwodu
Bieży od środka, albo od obwodu
Do środka znowu, stosownie do tego
Czyli ją wewnątrz, czy zewnątrz uderzysz. —
Nagle mi na myśl przyszło, co tu mówią,
Skoro przesławny zamilkł duch Tomasza:
Bo podobieństwo to się urodziło
Z jego przemowy i słów Beatriczy,
Która tak po nim ozwać się raczyła:[1]
„Potrzeba temu (chociaż ani głosem,
Ni myślą jeszcze wam nie mówi o tem),
Aby do źródła doszedł innej prawdy:
Powiedzcie jemu, czy światło, co zdobi
Istoty wasze, przy was pozostanie
Na wieki wieków takiem jak jest teraz?
A gdy zostanie, powiedzcie jak potem,
Kiedy widzialni zostaniecie znowu,
Mogłoby ono nie razić wam oczu?[2]“
Jak nieraz bywa, że tańczący kołem,
Żywszą radością zdjęci i porwani,
- ↑ Dante i Beatricze stali w środku dwoistego kota duchów błogosławionych: głos Śgo Tomasza szedł od obwodu koła do środka; głos Beatriczy odwrotnie.
- ↑ T. j. Dante widzieć pragnie, czy jasność, którą jesteście teraz odziani, zostanie przy was, kiedy po sądzie ostatecznym przywdziejecie znowu ciała swoje, i czy to światło razić nie będzie cielesnych oczu waszych?
