1. Aretyńczyk Benincasa, jako sędzia, skazał na śmierć niejakiego Tacco i jego syna za rozboje. Ghino di Tacco, mszcząc się śmierci brata i synowca, zabił Benincasa w publicznem posiedzeniu sądu.
2. Tym drugim był Cione de' Tarlati, który goniąc za nieprzyjazną sobie rodziną Bostali, wpadł razem z koniem do Arno i tu utonął.
3. Fryderyk Novello, syn hrabiego Gwidona di Battifolle, zabitym został przez jednego z rodziny Bostoli, który był przezywany il Fornainolo.
4. Pizańczyk, Farinata degli Scoringiani, zabitym był przez niejakiego Baccio da Caprona. Ojciec zabitego, Marzucco, który podówczas był już zakonnikiem, dał przykład prawdziwie chrześcijańskiej pokory i miłości, bo zachęcając krewnych swoich do zaniechania zemsty, sam nietylko przebaczył zabójcy, ale nadto publicznie ucałował rękę jego!
5. Hrabia Orso de Cerbaia, zabity przez stryja swego Alberta da Mangona.
6. Piotr de La Brasse był sekretarzem i ministrem zaufanym króla Francuzkiego Filipa III. (Śmiałego). Znienawidzony przez małżonkę królewską Marję Brabancką, i przez nią oskarzony niesłusznie o zdradę, z rozkazu króla, powieszonym został.
7. Dante przypomina tu sobie wiersz Wirgiliusza w VI. pieśni Eneidy: „Desine fata deum flecti sperare precando.“ (Zaniechaj nadzieji zmiękczenia wyroków bożych modlitwą.)
8. Albowiem zdanie wynurzone przez Wirgiliusza w przywiedzionym dopiero wierszu, stosuje się do grzeszników zostających w Piekle, dla których nie ma już wyjścia; a przytem, mowa tu o czasach pogańskich, oczywista więc rzecz, że modlitwa pogan nie mogła mieć znaczenia przed obliczem prawdziwego Boga — Boga Chrześcijańskiego.
Strona:PL Alighieri Boska komedja 339.jpeg
Ta strona została uwierzytelniona.
Objaśnienia.
