Strona:PL Aleksander Brückner-Psałterze polskie do połowy XVI wieku 11.jpeg

 „Przesieka“ ascia, mylnie zamiast przesiek, por. nasiek i przesiek w puławskim tekście.
 „Roszurzać" nie od szurzyć się ira exardescere schüren. lecz od zwykłego, częstego np. i u W. Potockiego żurzyć się žuriti, por. rzurzenye (sic! zamiast żu — jak rzerzucha itp.) w rękopisie krakowskim.
 Rozdrzeszyć imperat. rozdrzesz praecipita 54, 9 (por. przyrzeszyć) nie od rozdrzeć!
 „Rzuć“ rugire, niema takiego infinitiwu w polskich tekstach, rzuyo¦cz rugientes czytaj rzwiąc jak w wykładzie listów apostolskich 96 i t d.
 „Scia“ semita również nie istnieje; 16, 6 we sczach in semitis, czytaj we śćdzach por. sczdze.
 „Uubożeć“ forma również nie możliwa zamiast ubożeć.
 Wigilie 76, 4 opuszczono; również wynalezienie adinventio Isaias 7 i t. d.
 Zgłobić malignare również, por. 82. 3 na lud twoy zglobili rado¦ super populum tuum malignaverunt consilium (myślili złą radę psałterz 1532 r.) zamiast złobić.
 Przy kilku złożeniach z z — mylnie wz — zaznaczono np. przy zwalać („fort. pro wzwala“) zwiastować („fort. pro wzwiastować“) zmołwić („fort. pro wzmołwil“); inf. napisałbym żrzeć, nie „żreć,“ żdżec comburere, nie „zżec“ zż przechodzi bowiem w psałterzu w żdż, jak w starej polszczyźnie stale, por. w biblii Zofii. któro¦ ogyen szdzegl qui ignem succenderit str. 69 zdzegl 229, b i 258, b a w psałterzu floryańskim wsczedl i weszczdla itd., Żdżary (z—żary) i Zdziary itd.
 „Zorze“ aurora nie znają języki słowiańskie, tylko zorza, mógłby być chvba acc. plur.
 „Wielij (?) weligee rzeczy magnalia 105, 22, cf. palaeoslov. velij“; ije ściąga się w polskiem w — je, więc „weligee“ nie możliwe (za „wiele“); jest to raczej najdawniejszy przykład dyalektycznej formy wielgi, która już u Świętosława (1449!) regułę stanowi, roky welge 53, w szadze wyelgem 62, podług wyelgosczi 17 itd. (podobnie u Macieja z Rożan, w Wiślicji, w rotach itd.).
 „Wielnóżstwo magnificentia 8, 2, 67, 37 welmoszstwa 95, 6 bog wielmoszstwa; wekuge welmoszstwo“ — nagłówek mylny, właśnie wielmóżstwo jedyna możliwa forma, por. wielmożny, wielmożyć (częste jeszcze w XVI wieku np. u Wróbla), czeskie velmožec itp. i rzeczywiście w psałterzu puławskim czytamy i w 8, 2 wyelmostwo (wielmożność psałterz 1532), lecz w 67, 37 wemnostwo! (wielmożność 1532 r.) ten sam błąd popełniony, który mógł więc zajść i w pierwotnem tłumaczeniu czy odpisie; przypuszczamy jednak raczej przypadkowy