liczności i woli rodziców zostaje prawosławnem.[1] Niedawno w karyjskim lazarecie umarła katoliczka; dziecię jej z ojca katolika zrodzone, ochrzcił pop tutejszy Samson, z obietnicą, iż metrykę prześle księdzu. Na żądanie, żeby dał dziecku świadectwo, iż jest katolickie i z katolickich rodziców pochodzi, odmownie odpowiedział. Wywiązała się sprawa, która zapewno odesłaną zostanie do rozstrzygnienia synodowi, a synod, jak się prawdopodobnie i pewno domyślam, zadecyduje, żeby dziewczyna została schizmatyczką. Taką to jest tolerancya religijna, którą się Moskwa chlubi przed Europą!
Parafia zabajkalska katolicka jest większa od Francyi i obejmuje powiaty nerczyński, wierchnioudiński i barguziński. Proboszcz mieszka w Wielkim Nerczyńskim Zawodzie. Liczba katolików nie jest pewną i ciągle się zmienia, z powodu przybywania ciągłego nowych aresztantów z naszych prowincyj i ubywania ich. Tego roku wszystkich parafian jest 758, a w tej liczbie 150 wygnańców politycznych. W cztery lata potem w 1860. roku liczba katolików wzrosła do 1635.
Kopalnia złota w Średniej Karze jest także czynną. Codziennie wieczorem z płuczki niosą do zarządu oczyszczone złoto w zamkniętych cebrach pod strażą kozacką, zkąd przed Bożem Narodzeniem odwożą je do Wielkiego Nerczyńskiego Zawodu. Karyjskie kopalnie dają rocznie złota od 1,000 do 1,200 funtów; przy większej ilości rąk i porządniejszej administracyi, liczba ta mogłaby się jeszcze powiększyć. Roboty posuwają się coraz bardziej w głąb doliny i coraz szersze wykopaliska zapełniają jej dno.
Pod nazwiskiem karyjskich kopalni, znane są kopalnie w Niższej, Średniej i Wierzchniej Karze, prócz tego kopalnie w Bogaczy, Łunżankach i w Kułtumie.
- ↑ Pastor luterski przyjeżdża z Irkucka. Gdy się trafi w czasie jego przejazdu potrzeba chrztu dla dziecka katolickiego, chrzci je, zawiadamia księdza, a ten pisze metrykę i wciąga dziecko w liczbę swoich parafian. Jeżeli zaś w czasie przejazdu księdza jest potrzeba chrztu dla luterskiego dziecka, ksiądz chrzci je, zawiadamia pastora i dziecko jest luterskiem. To jest rozumna tolerancya; popi moskiewscy do niej nieskłonni.
