niemogłem zebrać pewnych wiadomości; może kto szczęśliwszy będzie odemnie i wyrwie z oceanu niepamięci losy tych dzielnych ludzi, którzy piersiami swemi bronili wolności i tak długo za nią cierpieli. Długo siedziałem na cmentarzu, schowany pomiędzy bujno i gęsto na nim rosnącą bylicą i piołunem. Nie jedna łza wydobyła się mi z oczów, nie jedno westchnienie wyrwało się z piersi! O! Ciężkie, ciężkie i trudne życie w niewoli! Zakręciło mi się w głowie, niewiem, czy od tych uczuć, które mi w piersi burzyły, czy też od mocnego zapachu bylicy; wstałem i smutny pociągnąłem swe kroki do miasta.
Lato 1855. roku w Dauryi było gorące, deszcze często padające przyczyniły się do obfitych urodzajów. Kraj po nad Ingodą, Szyłką i Nerczą cierpiał niedostatek przez lat kilka z powodu nieurodzaju; tego roku nieobawiają się drożyzny.
Dzisiaj w nocy 9. września (nowego stylu) przymrozek i szron okrył góry i łąki; po przymrozku nastąpił dzień bardzo gorący. Wieśniacy spieszą z żniwami. Z powodu suszy kilkudniowej woda w rzece opadła tak, że tratwę, którą zostawiliśmy przy brzegu, znaleźliśmy na lądzie, odległą od wody o dwa sążnie. Wiele nas trudów kosztowało zepchnięcie jej na wodę; zepchnęliśmy ją jednak szczęśliwie i znów płynę w towarzystwie tych samych żołnierzy, z którymi dotąd żeglowałem.
Minęliśmy wieś Uśpieńsk stolicę gminy, w której większą liczbę uwolnionych wygnańców polskich z kopalni nerczyńskich na osiedlenie zapisują, i skasowany monastyr uśpieński. Prąd poniósł nas pod lewy brzeg, ubrany wysokiemi górami: gaje tu i owdzie rzucone pożółkły, trawy wypłowiały, a krajobraz ma już wyraz jesienny, który budzi melancholijną zadumę i rzewne, smutne przeczucia.
Góry na prawem zabrzeżu należą do pobocznego pasma gór dauryjskich znanego pod nazwiskiem łańcucha gór Barszczowskich, które ciagną[1] się pomiędzy Szyłką i rzeką Undą do Ononu wpadającą. Góry lewego zabrzeża należą do pobocznego pasma Jabłonowych gór, znanego pod nazwiskiem gór Kujeńskich. Góry Kujeńskie są działem wód
- ↑
Błąd w druku — winno być: ciągną.
