Strona:PL Agaton Giller-Opisanie zabajkalskiej krainy w Syberyi t. 1 122.jpeg

żony słowami, odszedłem milcząc. Bóg odpowie tym siepaczom!
 Wprost rynku, na polu stoi cerkiew, a w około niej bielą się nagrobki nowego cmentarza. Kolumny ceglane pobielane ze złoconemi gałkami gniotą mogiły kupców; nagrobki z muru w kształcie budek długiemi rzędami, zaległy cmentarz. Szumne napisy, górne porównania malują żal pozostałych i przymioty poległych w grobach. Ów porównywa żonę swoją do pięknej róży, przyjemność i przykrości życia do zapachu i kolców tej rośliny; na innym nagrobku napis głosi, że kochana żona zostawiła jedynego męża w nieutulonym żalu, który wylał się w rozciągłym, grobowym trenie. Wyjątki z pisma św. są najlepszemi napisami na grobowcach nowego cmentarza.
 Nad wielu mogiłami wznoszą się drewniane budynki z daszkami w rodzaju skrzynek, przypominające groby Tatarów; nad innemi drewniane szopy, nad innemi znowuż wznoszą się tylko drewniane krzyże, a nad innemi jeszcze nie masz i krzyżów.
 Polacy w mieście niemają osobnego cmentarza. Ciała ich grzebią na moskiewskim cmentarzu; ale niema tam ani jednego krzyża, kamienia i znaku, coby wśród gromady obcych grobów, wskazywał przychodmowi z Polski mogiłę rodaka. Zapomnienie okryło życie i grób zarazem. Spoczął tu niejeden wygnaniec, lecz o kilku tylko zebrałem wiadomości.
 Jan Tarkowski z Wołynia, zmarły przed kilku laty, tutaj spoczywa. Umarł w lazarecie wojskowym, a śmierć przyspieszyła mu chciwość stróżów. Idąc do lazaretu Tarkowski zabrał z sobą kilka rubli, które dla żołnierza są znacznym już funduszem, a niedowierzając uczciwości dozorców i felczerów, pieniądze chował na nodze za szpitalną pończochą. Bystre oko dozorców wypatrzyło miejsce, w którem Tarkowski chował pieniądze, a nie mogąc innym sposobem ich otrzymać, dali mu w lekarstwie truciznę, od której nieszczęśliwy Jan umarł, a kapitał stróże zabrali. Kapitał ten, powtarzam, składał się z kilku rubli.
 Tarkowski w roku 1831 walczył na Wołyniu z Moskalami