pomiędzy popami zagęszczają się coraz bardziej. Obecnie mówią wszyscy o sprawie popa, oskarżonego o zgwałcenie młodej dzieweczki; udział innego popa w podpaleniu przez Tajszę Horyńskiej Dumy i skradzenie pieniędzy skarbowych, został udowodniony i wszystkim jest wiadomy. Widziałem popów pijanych wstępujących do domów, gdzie za prześpiewanie nabożnej pieśni, upominali się o zapłatę, a jeźli im mało zapłacili, grubiańsko i natrętnie zażądali wyższego wynagrodzenia. Na Boże Narodzenie, na Trzech Króli i Wielkanoc, a prócz tego w święta parafialne, popi chodzą od domu do domu, śpiewają pieśni i za nie zbierają pieniądze; zwyczaj ten daje księżom jeden ze znaczniejszych dochodów, jest powodem wielu zgorszeń i jest powszechnym w całej Moskwie. Wytłumaczyć go można małem uposażeniem księży, których rząd takim sposobem zmusza do frymarczenia obrządkami religijnemi.
Prócz kozaków i artylerzystów, w Czycie znajduje się jedna kompania garnizonu, którego inne kompanie rozłożone są w Nerczyńsku, w Wierchnioudińsku i w hucie żelaznej w Piotrowsku.[1]
Stan i położenie żołnierzy garnizonowych, pomimo starań głównodowodzącego o polepszenie ich doli, jest opłakany. Garnizon do Czyty przybył z Nerczyńska; w ubogiej wioszczyznie, którą zrobiono miastem, nie było koszar ani domu, gdzieby pomieścić można żołnierzy. Rozkwaterowali ich więc w okolicznych wsiach, odległych od miasta o milę, dwie a nawet trzy mile i z takiej to odległości co drugi dzień musieli chodzić na służbę i mustrę do miasta. Ciągłe marsze i po nich uciążliwa służba, wyczerpywały siły żołnierzy. Długo oczekiwali napróżno ulgi ze strony zwierzchności; nie mogąc się jej doczekać, żołnierze postanowili sobie sami radzić i ze wspólnych funduszów, które się złożyły z odtrącenia kilku kopiejek z biednego ich żołdu, kupili dom na koszary, w których teraz mieszkają.
Oberwani, ubodzy, uciemiężeni niewolą i ciągłą służbą, pomimo rozkazu łagodniejszego z nimi obchodzenia się, za
- ↑ Garnizon zabajkalski r. 1859 został zniesiony i zamieniony kozackim.
