Strona:Nowelle (Halévy) 52.jpg

 — Tak, sama...
 — Więc jeszcze?...
 — Bardziej niż kiedykolwiek.
 Twarz jej, przez wysiłek trudny do uwierzenia, pozostała uśmiechnięta. Jestto jeden z tysiącznych skandalików paryzkich... istota czarująca, opuszczona dla lichej śpiewaczki.
 Defilada ciągnie się dalej z urywkami rozmów:
 — Patti! cudowna była w Łucyi.
 — Co zrobimy z naszemi dziećmi, jeśli wygnają tych biednych ojców?
 — Czyś pan widział ostatnią sztukę w Palais-Royal: Ofiara? Prześliczna!...
 — A siostrzenica pani czy już odbyła słabość?
 — Już, wczoraj.
 — Córkę ma ?
 — Nie, syna.
 — Ach! biedaczka, tak pragnęła córki.
 — Zostaną nam Dominikanie. Nie wygnają Dominikanów.
 — Ta arya mandragory w Jean de Nivelle jest porywająca!
 — Dominikanie nigdy nie zastąpią tych dobrych ojców.. Mnie przestraszają Dominikanie... naprzykład ojciec Didon... to buntownik.
 — Jakież to było zabawne widzieć w operze Verdiego, dyrygującego orkiestrą... rzucał się!...
 — Wielki artysta nie powinien z siebie robić takiego widowiska.
 — Zapewne... ale bądź co bądź, to było bardzo zabawne.