szą z Wiednia pod datą 10 b. m., że z wielką radością dowiedział się o nominacyi swojéj, i że gotował się jak najśpieszniéj przybyć. Piszą z Krakowa, że P. Andrzej Zborowski Marszałek nadworny napadłszy z nienacka na dwór, w którym znajdował się Hrabia Tarnowski, Kasztelan Sandomierski, pojmał go wraz z żoną[1] i dziećmi, i zaprowadził ich do Zborowa zamku swego, zabrawszy mu w pieniądzach i srebrach, więcéj 150,000 złotych. Hrabia ten był z partyi Królewicza Szwedzkiego, zażyły przyjaciel P. Kanclerza, a tém samém przeciwnik Zborowskich; oprócz tego był pomiędzy nimi spór prywatny o niektóre dobra, które Król Stefan dał Hrabiemu, a które należały dawniéj do brata Panów Zborowskich, niegdyś Wojewody Krakowskiego[2]. W tymże samym czasie P. Krzysztof, brat Andrzeja opanował Wiślicę miasto Królewskie o 9 mil (leghe) od Krakowa odległe, nader warowne, i obwarowawszy jak najlepiéj trzymał je dla Maxymiliana. Mówią, że P. Kanclerz, który do Krakowa już 7 b. m. przybył z ludźmi swoimi, i po za miastem obozował, bardzo się zmartwił z tego postępku P. P. Zborowskich, tymbardziéj,
- ↑ Stanisław Tarnowski, Wojewoda Sandomierski od r. 1582. Żona jego była Zofia Ocieska, Kanclerzanka Koronna, — z niéj miał trzy córki, z których ostatnia Barbara w końcu 1591 roku została czwartą żoną Jana Zamojskiego, owdowiałego przed rokiem ledwo po Gryzeldzie Batorownéj. (Porówn. Heidensteina str. 265).
- ↑ Piotra Zborowskiego, którego wdowa żyła jeszcze, i dała powód do rozruchu wyżéj opisanego w Krakowie.
_092.jpg&oldid=1968315){kind=link}