Już wieją pierwsze wiosny tchnienia, Nowego życia — odrodzenia,„ Wnet w łonie śpiącej ziemi Matki Zbudzą do życia trawki, kwiatki. Jeszcze daleko za morzami, Miła wiosenka, z piosenkami, Ale już idzie, tak się spieszy! Wnet smutne życie nam pocieszy. Prędzej wiosenko do nas, prędzej, Bośmy tu w smutku, wielkiej nędzy, Wciąż spoglądamy w Twoją stronę, Biją nam serca roztęsknione. Nas tu przednowek wielki głodzi, Któż nas od niego oswobodzi? Ty! posłanniczko z łaski nieba, Nowego głodnym niesiesz chleba. Krówki w oborach porykują, I one głodne — oczekują, Rychło wypędzim je z obory, W zielone miedze i ugory. Hej słonko, roztop śniegi, lody, Aby wiosence Pani młodej, Nie zziąbły rączki, nóżki bose, Dyamentową rozsyp rosę. Wiosneczko! boża ty królewno! Piosenkę sielską, słodką, rzewną, Mam ja dla ciebie na witanie, Spiesz się, spiesz, przychodz, me kochanie!
