Strona:Dramaty małżeńskie by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No239 p3 col1.png

a przechyliwszy w tył głowę, wlał w gardło od jednego razu całą dozę.
 Skutek był szybki i piorunujący.
 Starzec zużyty do szpiku kości i nie będący w stanie poruszyć się bez pomocy, wyprostował się naraz, jak jaguar strzałem ugodzony.
 Przez sekundę może, stał prosty, odrażający i wstrętny, z rękami rozłożonemi, z gębą otwartą, z oczami na wierzch wyszłemi.
 Wyraz cierpienia gwałtownego, niewypowiedzianego odbił się na twarzy zniszczonej.
 Ta sama trzęsąca się i słaba ręka, zgniotła na miazgę szklankę, której nie puścił jednak z dłoni.
 Wszystko to, powtarzamy, nie trwało sekundy nawet.
 Nagle wuj Walentyny wydał okrzyk ostry, połączony z chrapaniem i jękiem.
 Nie wymówił ani słowa, i runął na sofę jak nieżywy.
 Wyciągnięty na wznak, z otwartemi powiekami, wzrokiem szklanym i wywieszonym językiem spalonym, wyglądał na trupa ulegającego już rozkładowi.
 Uśmiech tryumfu zaigrał na wargach Vogla.
 Rozdzierający okrzyk konającego, zbudził pannę Bijou z jej marzeń o cyrku wędrownym i o jeźdzcach w cielistych trykotach.
 Ujrzawszy na wznak padającego starca, zerwała się pomieszana na równe nogi i skoczyła ukryć się w kącie pokoju, jak gdyby przed własnem, strasznem niebezpieczeństwem uciekała.