[47]Kocham cię!
Kocham cię, gwiazdo, w lazury rzucona
Zdala ode mnie,
Do której próżno wyciągam ramiona,
Tęsknię daremnie!
Ty jesteś może zagasłym już globem,
Pustynią chmurną,
Wygnanych duchów ojczyzną i grobem,
Strzaskaną urną.
Może!... lecz teraz, gdy płoniesz tam zdala
Pochodnią złotą,
Duch się mój smętny do ciebie rozpala
Cichą tęsknotą!
Kocham cię, kwiecie, co w skalnej szczelinie
Zakwitasz dziko,
[48]
Zbudzony z pąka powiewem, co płynie
Górską muzyką! —
Zerwany, zwiądłbyś, w gorącej mej dłoni,
I byłbyś niczem,
Oddawszy ducha w przedśmiertnej swej woni,
W tchnieniu dziewiczem...
Lecz teraz, gdy cię prócz rosy i słońca
Nikt nie tknął w świecie,
Gdy sie otwierasz, jak dusza tęskniąca,
Kocham cię, kwiecie!
Kocham cię, duchu samotny, daleki
Od mego cienia,
Co swym porywom włożyłeś na wieki
Pieczęć milczenia.
Ach! gdyby kiedy usta ci otwarły
Skargi płomienne,
Ty byłbyś dla mnie jak anioł umarły,
Jak widmo senne...
Lecz gdy się bronisz bladością i łzami
Od żądz wybuchu,
Gdy taka cisza i jasność jest z nami,
Kocham cię, duchu!
