Znak Krzyża Św.
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Znak Krzyża Św. |
| Pochodzenie | Pod lazurową strzechą |
| Wydawca | Instytut Wydawniczy „Bibljoteka Polska“ |
| Data wyd. | 1922 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
ZNAK KRZYŻA ŚW.
Żeś w błędzie, bracie, wiem...
Lecz uczyń ręką Krzyż
i to, co było snem,
zadzwoni ci, jak spiż.
Cudowny jest to znak,
gdzie w Jedność rośnie pion,
a poziom — szalą wag,
na których waży ON.
Przeżegnaj cobądź z drzew...
ot którąś z polskich brzóz —
odpowie tobie śpiew,
zrodzony we łzach rós...
Przeżegnaj kwiaty łąk,
w kielichy zajrzyj im,
a będzie każdy pąk
dla Duszy twej, jak rym.
Cudowny jest to ruch,
więc z światem się nim złącz
i ujrzysz: pniem jest DUCH,
a wszystko wkoło — PNĄCZ.
Ten wszystek świat się wzwyż
dokoła DUCHA-PNIA
rwie, niosąc go, jak Krzyż,
a nie wie swego dnia.
