Witaj stroskanych pociecho jedyna,
Która za miasto Lwowskie błagasz syna;
W nocy widziano, a nie jednym razem,
Światłość Niebieską przed Twoim obrazem.
We dnie w Twej twarzy rozliczne odmiany,
Często widziały różne ludzkie stany;
To twarz surową, to w wesołem oku,
Jasną i ciemną jak słońce w obłoku.
Gdy Polska była krwią cała oblana,
Król Jan Kazimierz padł tu na kolana;
Z wszystkiem Rycerstwem pod Twoją obronę,
I siebie oddał i polską Koronę.
Odniósł siódmego dnia tryumf niemały.
Gdy zniósł do szczętu szwedzki obóz cały;
Skąd pod Twe stopy wdzięczne dając dary,
Składał z swem wojskiem zabrane sztandary.
I król Jan trzeci, do zdrowia przychodzi,
Gdy boleść gardła na życie mu godzi;
Tak Bóg przez Ciebie hojne łaski daje,
Kędy doktorska już rada ustaje.
Rycerz zraniony w moskiewskim ataku
Nie miał już zdrowia najmniejszego znaku,
Jak tylko westchnął do Twego obrazu,
Przysiągł, że zdrowie otrzymał od razu.
Tu śmierci dekret panna odebrała,
Że wiecznej śluby czystości złamała,
Nim do małżeńskiej jest złączona pary,
Została nagle złożoną na mary.
Tu chorzy biorą zdrowie pożądane,
Tu ciemnym oczom światło bywa dane.
Tu w nawiedzonych czartów Pani gromi,
Słuch głusi biorą, kule kładą chromi.
Tu głów bolenia, i wszelkie niemocy,
Przy Twej Maryo ustają pomocy.
Więc gdy lekarką ciała mamy z Ciebie,
Zlecz dusze nasze i pomieść je w niebie. Amen.
• PDF 
• MOBI 
