W szcześciu ludzie się zapominają

Dodaj linki
Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Ezop
Tytuł W szcześciu ludzie się zapominają
Pochodzenie Biernata z Lublina Ezop
Redaktor Ignacy Chrzanowski
Wydawca Akademia Umiejętności
Data wyd. 1910
Druk Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego
Miejsce wyd. Kraków
Tłumacz Biernat z Lublina
Źródło Skany na Commons
Inne Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 

Cały zbiór

Indeks stron
›››

48. W szcześciu ludzie się zapominają.

 Mulica, kiedy utyła,
Tako się w sobie buciła:
„Przeczbych w zawód nie biegała?
„Wszakem konia ojca miała“!
 Potym się więc przygodziło,        5
Iż mulicy ciężko było,
Gdy na niej prędko bieżano,
Smagłym biczem poganiano.
 Tam kiedy się umęczyła,
Dopiero się ubaczyła,        10
Rzekąc: „Osieł mię porodził,
„Który barzo nierychły był“.
 Mnodzy takim głupstwem grzeszą:
Gdy są w szcześciu, więc sie wznoszą;
Potym, kiedy upadają,        15
Swoje błędy poznawają.









 Rimicius: D (175) De mula quadam. [H 157 Ήμίονος]. C (211) Mazek. — FE (72) O mulicy. — Błażewski 6 Własną się mierz piędzią. O mule. — Niemirycz (16) Muł pyszny (L VI, 92 Le mulet se vantant de sa généalogie). — Jakubowski 97 Muł, chlubujący się swoją genealogią (L j. w.). — Kniaźnin III, 5 Muł, syn osła.


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autorów: Ignacy Chrzanowski, Ezop i tłumacza: Biernat z Lublina.
Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=W_szcześciu_ludzie_się_zapominają&oldid=3192865”