Jodło ojczysta! tyż, duszo natchniona
Zlodowaciałe gdy łono opuści —
Grób przyjmie trupa w swe ciemne czeluści —
Tyż zaszum chociaż — i w niemej żałobie
Roztocz swe długie, piętrzone ramiona
Na samotnym wieszcza grobie!...
Wysoko na skały zrębie
Limba iglastą koronę
Nad ciemne zwiesiła głębie,
Gdzie lecą wody spienione.
Samotna rośnie na skale,
Prawie ostatnia już z rodu...
I nie dba, że wrzące fale
Skałę podmyły u spodu.
Z godności pełną żałobą
Chyli się ponad urwisko
I widzi w dole pod sobą
Tłum świerków rosnących nizko.
Te łatwo wschodzące karły,
W ściśniętym krocząc szeregu,
Z dawnych ją siedzib wyparły
Do krain wiecznego śniegu.
Niech spanoszeni przybysze
Pełzają dalej na nowo!
Ona się w chmurach kołysze —
Ma wolne niebo nad głową!
