Strona:Zdrada Wincentego z Szamotuł 11.jpg

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

ryka ks. Głogowskiego, syna Henryka Głogowczyka[1]. Godzi się powątpiewać, czy obie te wyprawy były dla margrabiów pomyślne. Zajazdy owe i walki sąsiedzkie przerywa śmierć Waldemara 1319 roku. Po jego zgonie wszczyna się zamęt, z którego powoli i z wielkim trudem dźwiga się Marchia. Dopiero cesarz Ludwik Bawarski w r. 1323 oddał ją w lenno swemu małoletniemu synowi Ludwikowi. Było to hasłem do powolnej naprawy stosunków tego kraju, ale nie było wcale hasłem polepszenia się jego stosunków z Polską. I nic dziwnego, antagonizmy były zbyt dawne, a co więcej zbyt głębokie, aby od razu mogły ustać. Władysław Łokietek korzysta z powikłań międzynarodowych, wiąże się przymierzem 1325 r. z gotowymi zawsze do walki z Marchią książętami zaodrzańskiego Pomorza i w roku następnym 1326, na wezwanie papieża, najeżdża i pustoszy Marchię z pomocą pogańskich Litwinów[2]. Od tego czasu, choć wojna już nie wybucha, ma Polska wroga w cesarzu Ludwiku, a on ma wroga w Polsce. Na koronacji w Rzymie 1328 r. darowuje on ją nawet swemu synowi[3]. Akt taki oczywiście pozostaje bez znaczenia i jest nieszkodliwy, ale szkodliwem i niepokojącem pozostaje to, że Zakon jest w dobrych stosunkach z cesarzem, a tem samem i z Marchią[4]. Teraz z wiszącą groźbą wojny z Zakonem trzeba się było koniecznie od tej strony zabezpieczyć; to też Władysław Łokietek pierwszy chce zawrzeć pokój i uzyskać wolne ręce w walce z Krzyżakami.

 W związku z tą sprawą występuje wojewoda Wincenty na szerszą dziejową widownię, on to bowiem w imieniu Łokietka zawiera ów pokój z Marchią. Roku 1329, w ostatnich dniach października, spotykamy go w Krakowie na królewskim dworze[5]. Władysław Łokietek daje mu list wierzytelny do margrabiego; przyrzeka on zachować pokój, który zawiera na lat trzy od najbliższego św. Marcina i przy-

  1. ↑ Kodeks WP. II nr. 994 r. 1317, 6 października Henryk ks. Głogowski wydaje dokument in castris ante Brandatisdorf (Przyprostnia). Sądzę, że była to wyprawa na Polskę w połączeniu z margrabią, inaczej nie można jej nawet wyjaśnić, bo tylko przeciw Polsce mogła się ona zwracać, jak to zresztą wskazuje i czas i miejsce.
  2. ↑ W związku z tą wyprawą jest odzyskanie Paradyża, Obry i Ziemska. Por. Kodeks WP. II nr. 1085 r. 1327. Co do Obry por. nr. 1043 r. 1324.
  3. ↑ Riedel Codex dipl. Brandenburgensis Haupttheil II, 2 Bd. nn. 645 i 646 27 styczeń.
  4. ↑ Reinken: Auszugen aus Urkunden des vatikan. Archiw 1325—1334 w Abhandlungen der hist. Classe der k. Bayerischen Akademie. T. XVII. 1883. nr. 423 r. 1328 21 marca. Riedel Codex dipl. Brandenb. II, 2, nr. 633 r. 1326 i nr. 638 r. 1327.
  5. ↑ Kodeks WP. II nr. 1103 r. 1329, 29 października.
Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Zdrada_Wincentego_z_Szamotuł_11.jpg&oldid=2140570”