Strona:Wykolejony (Gruszecki) 57.jpg

 — Cóż — połączyli się, czy nie? — dodała Helcia.
 — Nie — opiekun jej powiedział nie pozwalam i ona usłuchała.
 — Cóż się dalej stało?
 — Ot, zwykle dzieje. On spadał niżej, nilej, aż i upadł, a ona... ja nie wiem co się z nią dzieje.
 — Jakto nie wiesz?
 — Nie namyśliłem się jeszcze, może pójdzie zamąż, może umrze starą panną, stanie się dewotką lub wstąpi do klasztoru — to będzie od kaprysu zależeć.
 — Dlaczegoż on jej nie porzucił dawniej, i dlaczego upada? — zapytała Helcia po chwili milczenia.
 — Zapytaj się sternika dłaczego tonie, gdy mu gwiazdy zabraknie — dlaczego noc nastaje, gdy słońce znika — ona była mu gwiazdą przewodnią, słońcem, wszystkiem. Porzucić? — czy myślisz, że to tak łatwo, gdy serce jest związane tysiącami nici sympatyi, węzłów przyjazni i zgody. Cień cieniu starczy, aby nie stracić nadziei w to czego się pragnie. Cierpiał i milczał.
 Stanisław mówił te słowa gorączkowo, oczy mu pałały, gorące ręce tarł jedna o