Strona:Wybór nowel (Wazow) 075.jpg

 — Hej, wracajcie do sioła, zmarzniecie tu — mówi drugi.
 I oficerowie, dawszy ostrogę koniom, pospieszyli za swoim szwadronem.
 Kina płakała i Radulczo za nią się rozpłakał. Ręce i nogi im skostniały, a lica posiniały. Całą szosę aż do wioski widać, pusta ona była. Ci, co wyszli na spotkanie, wrócili do domów, bo wieczór się zbliżał, a wiatr stawał się coraz mroźniejszy. Tylko konnica coraz dalej czerniała, a wiatr przynosił do uszów dzieci jej pieśń wesołą. Wtedy Kina i Radulczo zawrócili ku siołu.
 Noc zapadała. Z rękami wsuniętemi w zanadrze szli szlochając i myśląc o matce, która ich czeka przy furtce.
 Jakiś nowy powóz, zaprzężony w trzy konie, nadbiegł z góry.
 — Panie, czy wojsko idzie jeszcze?
 Powóz przebiegł obok nich i nic nie było widać, ani słychać w pomroce.
 A zawierucha śnieżna wiała strasznie. Jakby odpowiadała dzieciom. Szła ona z zachodu, od strony pola walki, ztamtąd, gdzie w winnicy pod Pirotem zasypywała obecnie i grób Stojana.

---