(LEGENDA WSCHODNIA).
Zdala od rozległych równin Mezopotamii, na południe od Libanu, pewnej jasnej nocy, gdy niebo zasiane było błyszczącemi gwiazdami, które drżały, jak żywe brylanty, wśród ciszy uśpionego świata zabłysła niespodzianie nowa gwiazda.
Gwiazda ta, której dotąd żadne ludzkie oko nie widziało, była jasną, wielką, promienną gwiazdą, na podobieństwo małego słońca, jej silny blask przyćmiewał sąsiednie gwiazdy, drgające na sklepieniu niebios.
I gwiazda ta ukazała się na zachodzie.
Ludzie, którzy ją spostrzegli, zadziwili się, a wieść o jej pojawieniu rozeszła się szybko po wszystkich miastach i siołach państwa. I wszyscy to podziwiali i pytali się, co wróży ten znak niebieski.
I nikt nic nie wiedział.
Piątej nocy wieść o cudownej gwieździe doszła do uszu trzech znakomitych i sławnych mędrców w Chaldei, ludzi biegłych w księgach, którzy umieli patrzeć w przyszłość i czytać w zakrytych jej tajnikach.
Ci, gdy zobaczyli tę gwiazdę, zadziwili się bar-
_008.jpg&oldid=2012639){kind=link}