Strona:Wielki nieznajomy by JI Kraszewski from Tygodnik Mód i Powieści Y1872 No8 part4.png

 — A! cóż za niespodzianka, zawołał po chwili wychodząc z podziwu Greifer, pani, tu?
 — Tak jest, ja sama i proszę się temu nie dziwić, odezwała się stłumionym głosem Sciańska, wszak tak mało miałam przyjemność i znać pana.. a pan mnie też zaledwie z nazwiska.
 — O! nie pani! zaprotestował Greifer.
 — Ale tak, tak jest, z przyciskiem rzekła kobieta wskazując kszesło. Siadaj pan, dopóki panna Domska nie nadejdzie. Greifer siadł, oczyma jako kawaler na wydaniu szukając zwierciadła, szło mu o włosy czy się nie rozrzuciły, pomimo tego ruchu oczów i głowy, znać było, że go siedząca naprzeciw kobieta niepokoiła i dziwiła.
 — Słyszałam, odezwała się żywo Ściańska, żeś pan miał przypadek.
 — Przypadek? nie, pojedynek w którym byłem ranny.
 — Pojedynek! a! i z kimże z kim..?
 — Z pewnym wielkim nieznajomym z Warszawy, dodał Greifer szydersko, zagadkową figurą.
 — Byłeś pan ranny?
 — Mocno w rękę, szczęściem udało mi się wyjść z tego.
 — A pański przeciwnik?
 — Raniłem go też dosyć mocno.
 — Wyzdrowiał? żywo egzaminowała Sciańska.
 Greifer nagle umilkł, popatrzał na stół, namyślać się zaczął.
 — Niech się to pani śmiesznem nie wyda co powiem... rzekł, wyjechałem z Krynicy przed tym panem, i doprawdy o losie jaki go spotkał nie umiałbym dokładnie powiedzieć.
 — Jakto! ale żyje?
 — Nawet tego nie jestem pewny, bo był w wielkiem, wielkiem niebezpieczeństwie. Teraz z kolei kobieta zamilkła. Greifer śmiało się przysunął ku niéj z krzesełkiem nieco i począł cichuteńko.
 — Pani dobrodziejko, widzę że pani tu... zastępujesz miejsce matki, że masz zaufanie i wpływy. Czy jako ziomkowie, nie moglibyśmy się porozumieć?
 Na twarz żółtą pani Sciańskiéj pomarańczowy wystąpił rumieniec, oczy jéj zapaliły się ale wnet i czerwoność ta znikła i powieki okryły źrenice.
 — Ja się kocham w pannie Elwirze ja... pani się domyśli.......
 — Ale ja się do niczego w tym domu nie mięszam.
 — Proszę pani jak ono jest to jest, brutalsko dodał Greifer, ja też mógłbym być pani użytecznym lub (czego Boże uchowaj), szkodliwym.
 Oczy podniosły się z gniewem.
 — Słowo pani daję, szeptał Greifer, umiałbym być bardzo wdzięcznym i.... milczałbym... jak kamień...
 Sciańska słysząc to zrazu porwała się z siedzenia, potem na nie padła, upokorzona, złamana, zabrakło jéj głosu...
 — Wierz mi pan, rzekła, że, że ja tu nic nie mogę, i zupełnie jestem obcą.
 — Ale pani tu jesteś, siłę uzyskać zależy od niéj tylko i przypuścić niepodobna, aby osoba tak... tak wysoce wykształcona, tak doświadczona jak pani, niepotrafiła dokazać co zapragnie.
 Pani Sciańska siedziała jak na mękach. Zamiast odpowiedzi rzuciła pytanie.
 — Więc pan nie wie o losie swojego przeciwnika? To nie do pojęcia, boć przecie mogąc mieć życie ludzkie na sumieniu! starać się było dowiedzieć....
 — Na sumieniu? bynajmniéj, odparł Greifer, gra była nierówna, bo tamten lepiéj strzelał ode mnie. Raniłem go, to moje szczęście, cóż mnie zresztą obchodzi co się z nim stało?