Strona:Walka Lutra z katolicyzmem 054.jpg

żydów. Przyszło do niego trzech judaitów, pytając się czyby on chciał być także żydem. Drwili z niego...
 Gwałtowny temperament Luthra zemścił się za żydowski dowcip. Przypatrzywszy się bliżej żydom, ich rabinom, księgom i kupcom, zerwał stosunki z nimi i stał się ich wrogiem. Ani jednego żyda już widzieć nie chcę — mówił. — Nie chciał widzieć żydów, ale chciał za to odkryć ich brudny egoizm.
 Około 1520 r. nie było trudno zajrzeć w duszę żydowską, jeźli się ją znało, nie znały jej jeszcze całe narody. Potrzeba było do tego znajomości: historyi żydowskiej, talmudu, skrytej pychy, dążącej do zniszczenia „gojów”, chciwości, oszukaństwa, lichwy i wszelakich kłamstw judaitów.
 Uczeni hiszpańscy, francuscy, angielscy i włoscy wiedzieli już wówczas kim są żydzi. Włoski literat, hrabia Jan Picolo della Mirandola (ur. 1463 † 1494), znał doskonale język żydowski.
 Hebrajskiego języka nauczył się także Luther, co mu ułatwiało badać charakter żydów. Od czasu do czasu pisał o nich i odsłaniał ich podłości.
 „Żaden naród nie śmierdzi złotem i srebrem bezustannie tak jak oni; są i będą ciągle chciwymi łajdakami, co nam ich przeklęta lichwa opowiada.”
 W dalszym ciągu pisał wiele o nich.
 Po pierwsze: „Historya opowiada, że żydzi zatruwają studnie, kradną dzieci i zabijają. Oni są łakomymi psami, mordercami całego chrześciaństwa.” — „Talmudyści i rabini mówią, że nie jest grzechem zabić „goja”; grzechem jest tylko wtedy, jeżeli żyd zabije żyda.”
 Po drugie: „Widzę pisma żydów, które nas przeklinają i życzą nam w swoich szkołach i synago-