Bernard łac. arcbp halicki. († ok. 1390). Skąd pochodził, niewiadomo. Literatura późniejsza poczytuje go za szlachcica polskiego, h. Koźlerogi lub Jelita, co źródłowo stwierdzić się nie da. Nieznaną jest również ani jego przeszłość, ani data uzyskania urzędu arcybiskupiego. Jego poprzednik Maciej występuje w dokumentach jeszcze w październiku 1380, więc B. najwcześniej w r. 1381 mógł objąć arcybiskupstwo halickie. Lecz w aktach ówczesnych imię jego pojawia się dopiero w listopadzie 1385, a najstarszy jego datowany dokument pochodzi z 24 VI 1386. Godność swą uzyskał za wpływem dworu węgierskiego, może na zalecenie ks. Władysława Opolskiego. Przebywał głównie we Lwowie, a swą letnią rezydencję miał w Kąkolnikach. Po objęciu rządów Czerwonej Rusi przez królową Jadwigę w r. 1387 opuścił swoją diecezję na czas dłuższy. Jako arcybiskup nadał odpusty kościołowi dominikanów lwowskich i poręczył ich przywileje, a także wziął w obronę ich prawa, jak również prawa franciszkanów, do sprawowania sakramentów. Pozatem jednak brak jakichkolwiek innych śladów jego wydatniejszej pasterskiej działalności, natomiast dochowały się tylko wiadomości o różnych sporach i procesach, które namiętnie prowadził czyto z miastem Lwowem o dom w rynku, czy z biskupem przemyskim o granice diecezji, czy wreszcie z dominikanami lwowskimi o pogrzebanie wyklętego przez siebie ziemianina. Najbardziej gorszącym był jego zatarg z miastem Lwowem, powstały jeszcze prawdopodobnie w r. 1384. Arcybiskup nękał miasto klątwą i interdyktem, nawiązaną ugodę zerwał, a rozpoczęty proces w tej sprawie, który się oparł o Stolicę Apostolską, przewlekał, nie jawiąc się wcale na terminach sądowych, wyzna-
.jpg&oldid=2013629){kind=link}